Στείρα η ανάσα μου αν δε γεννά ιδρώτα στο στέρνο, στις ρωγμές σου. Νεκροί οι δαίμονες αν δε χορεύουν στο ρυθμό της συστολής στον παλμό της έξαψης. Και αν κάτι φοβάμαι είναι αυτή η γύμνια η ύπουλα πυρωμένη από τη σπίθα της απουσίας από το λάδι της προσμονής που αλλοιώνει στο αντικαθρέφτισμα το είδωλο του
Συζητώντας πριν αρκετά χρόνια με έναν συμφοιτητή μου περί ανέμων και υδάτων (είμαι καλός σε αυτήν την κουβέντα, γιατί μεγάλωσα στην Πύλη Τρικάλων που έχει και από τα δυο…) μου είπε ότι ο ύπνος είναι απλώς χαμένος χρόνος. Τον κοίταξα παράξενα, καθώς γνωρίζω ότι η λειτουργικότητά μου πέφτει στο μισό αν δε συμπληρώσω τουλάχιστον ένα
Είπες θ’ ανέβω και ας μη μπορώ. Τον πόνο μου που λες θα τον δικάσω. Κι’ όταν στην κορυφή του φτάσω θα σε κοιτώ πιο χαμηλά και από εδώ. Τι κι αν χαθήκαν Θεοί και πάθη. Η ανηφόρα είναι ο δρόμος ο μεγάλος. Συρτός, ηπειρώτικος, νησιώτικος και μπάλος τρελά ταιριάσματα στης κορυφής τα βάθη. Άμα
Ο Γιώργος και η Μαρία βρίσκονταν σε κεντρικό δρόμο της πόλης και κοιτούσαν βιτρίνες. Ο κόσμος ήταν αρκετός, καθώς ο ήλιος σε ξεσήκωνε εύκολα από το σπίτι σου. Η διάθεση και των δύο ήταν καλή και η συζήτηση μεταξύ τους χαλαρή. Ξαφνικά ο Γιώργος ένιωσε κάτι σαν αδιαθεσία. Στην αρχή δεν έδωσε πολύ σημασία. Όσο
Είναι πολλά χρόνια που τον γνωρίζουμε. Τάκης, εκ του Δημήτρης φυσικά. Εμείς τον λέγαμε «Τακούλη». Αδύνατος, ήσυχος, ευγενικός κύρια όμως ντροπαλός. Στο σχολείο καλός ήταν. Τυπικός, παρά φιλόδοξος. Στα παιχνίδια τον θυμάμαι σαν ένα συμπλήρωμα αριθμητικό. Α ναι! Στο τέρμα τον εβάζαμε. Με τα κορίτσια…ποια κορίτσια. Ινδιάνο τον έλεγε ο Μανώλης. Κοκκίνιζε εύκολα ο καημένος
Δεν ήταν αγαπημένη μου τα λόγια, που χώρισαν τους δρόμους μας. Τα λόγια άλλωστε είναι σαν τις μνήμες μας μένουν όσες αγαπήσαμε. Δεν ήταν ούτε η «στάση της ζωής». Δεν ξέρω αν έχω βρει ένα δρόμο ώστε να κατεβαίνω και στις στάσεις του. Μη με παρεξηγείς, το ίδιο πιστεύω και για σένα. Αλλά δεν ήταν
«Είναι η σιωπή χρυσός» Αξίωμα της ύπαρξης Στάση της ζωής. Και σε θυμάμαι να ακούς τα λόγια τους να γελάς με τις διαμάχες μα να σιωπάς… Με ύφος που κρύβει εκείνο, που οι άλλοι δε γνωρίζουν. Μια αποκάλυψη, μια αλήθεια τόσο καθαρή, σπουδαία, δυνατή, που τα σύνορά μας είναι μικρά να την αντέξουν. Και κοιτώντας
Πήγαινα συχνά στο σπίτι του παραδοσιακό, όπως και ο ίδιος. Γραφείο ξύλινο με χτυπημένο τζάμι. Στοίβες βιβλία, πολλά βιβλία Μου μιλούσε για αυτά σαν παιδιά του. Οι ιστορίες, τα πάθη, οι ποιητές. Δεν ήθελε πολλά να κάνει παρά να μελετά. Ποτέ του δεν ταξίδευε. Το τρένο της ζωής του κυλούσε στις ράγες που σχημάτιζαν τα
Ένα από τα πολλά πράγματα, για τα οποία δε φημίζεται η Αθήνα είναι τα καφέ της. Αν εξαιρέσει κανείς μερικά που βρίσκονται σε λόφους (Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Πειραιάς) και σου παρέχουν μια ξεχωριστή θέα του λεκανοπεδίου, τα περισσότερα είναι άχρωμα, θυμίζοντας μονότονες καβαφικές ημέρες. Έτσι, με το Στράτο θα συναντιόμασταν κάπου στο Παγκράτι, εφόσον αυτός έμενε