Είναι πολλά χρόνια που τον γνωρίζουμε.
Τάκης, εκ του Δημήτρης φυσικά.
Εμείς τον λέγαμε «Τακούλη».
Αδύνατος, ήσυχος, ευγενικός
κύρια όμως ντροπαλός.
Στο σχολείο καλός ήταν.
Τυπικός, παρά φιλόδοξος.
Στα παιχνίδια τον θυμάμαι
σαν ένα συμπλήρωμα αριθμητικό.
Α ναι! Στο τέρμα τον εβάζαμε.
Με τα κορίτσια…ποια κορίτσια.
Ινδιάνο τον έλεγε ο Μανώλης.
Κοκκίνιζε εύκολα ο καημένος .
Έπειτα έφυγε για σπουδές.
Κάτι με οικονομικά,
κανείς δε θυμάται λεπτομέρειες.
Τον βλέπαμε γιορτές και καλοκαίρια.
Είχε βάλει λίγο βάρος
Ίσως και να ομόρφυνε.
Σιγά σιγά τον χάσαμε.
Αργότερα μάθαμε ότι ξενιτεύτηκε.
Washington DC σε μεγάλη εταιρία.
Έρευνες, διδακτορικό,
πανεπιστημιακός ο Τάκης!
Πρόπερσι μας έκανε «φίλους» στο facebook.
Φωτογραφίες με χαμόγελο,
γυναίκα αμερικάνα και παιδί.
Ποτέ δε μας ξεχνούσε,
ερωτήσεις, ευχές και χαιρετίσματα.
Το Πάσχα θα έρχονταν στην πόλη.
Μαζευτήκαμε στην ταβέρνα του Πασχάλη.
Ήταν χαρούμενος με τρόπο αληθινό
ζωγραφισμένο στα κόκκινα μάγουλά του.
Κέρασε το τρίτο, νομίζω και τα επόμενα.
Σε μια κουβέντα για την κρίση
χωρίς κανείς να θυμάται το γιατί
ο Τάσος τον έπιασε από το γιακά:
«Ξεπούλησες τα πάντα και μας κάνεις το σπουδαίο.
Άχρηστος ήσουν και άχρηστος θα είσαι.
Γύρνα σπίτι σου και παράτα μας
και φάε κάνα χάμπουργκερ κορόιδο!»
Καλά του τα’ πε ο δικός μας.
Δε θα μας χαλάσει τη σειρά το κωλοπαίδι!
Αχιλλέας Οικονόμου