Δεν ήταν αγαπημένη μου τα λόγια,
που χώρισαν τους δρόμους μας.
Τα λόγια άλλωστε είναι σαν τις μνήμες
μας μένουν όσες αγαπήσαμε.
Δεν ήταν ούτε η «στάση της ζωής».
Δεν ξέρω αν έχω βρει ένα δρόμο
ώστε να κατεβαίνω και στις στάσεις του.
Μη με παρεξηγείς,
το ίδιο πιστεύω και για σένα.
Αλλά δεν ήταν ούτε οι επιθυμίες
οι άλλες, οι ξένες, οι δικές μας.
Είμαι σίγουρος πως ο έρωτάς σου
μαλάκωνε το θυμό της άρνησής μου.
Όμως εκείνες τις γραμμές,
που φαίνονταν παράλληλες
και όταν τις βλέπαμε να πλησιάζουν
τρέμαμε μην ανταμώσουν
μα εκείνες με το ζόρι να φιληθούν
ενώ κουβαλούσαν πάνω τους το σαρκίο μας,
που οι αυταπάτες μας αλλιώς ζωγράφιζαν
ήταν αδύνατο να τις αντέξω.
Μη με παρεξηγείς,
το ίδιο πιστεύω και για σένα.
Αλήθεια, θυμάσαι στα μάτια μου τον φόβο
όταν κατάλαβα πόσο πολύ σου έμοιαζα;
Αχιλλέας Οικονόμου