Έχοντας συμμετάσχει σε δυο εκλογικές αναμετρήσεις στο παρελθόν και βρισκόμενος και τις δυο φορές στην πλευρά του ηττημένου συνδυασμού (για την πρώην νομαρχία) κατέληξα στο συμπέρασμα, ότι είναι άσκοπο τις πρώτες μέρες μετά τις εκλογές να αναλωθείς στις αιτίες που οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα. Το καθημερινό κυνήγι του σταυρού θολώνει την κρίση σου, όπως η ομίχλη την όραση των οδηγών. Σε αυτές τις εκλογές, η μη ενεργή ενασχόλησή, μου δίνει τη δυνατότητα (φαντάζομαι δηλαδή…) μιας κατά το δυνατόν αντικειμενικής προσέγγισης.
Συνηθίζεται να λέγεται, ότι η νίκη έχει πολλούς πατέρες, ενώ η ήττα είναι ορφανή. Η νίκη του Παπαστεργίου στις δημοτικές εκλογές έχει έναν πατέρα και αυτός είναι ο ίδιος ο νέος Δήμαρχος. Παρακολουθώντας από την αρχή την εκστρατεία του, θεωρώ ότι από το νέο έτος πρέπει να διδάσκεται ως παράδειγμα στις σχολές επικοινωνίας. Ο πυρήνας του εγχειρήματος ήταν αναμφίβολα η προώθηση των νέων υποψηφίων. Αυτοί επικοινώνησαν το συνδυασμό, αυτοί χρησιμοποίησαν με έξυπνο τρόπο τα social media (facebook & twitter) και αυτοί προβλήθηκαν κυρίως, ως αποτέλεσμα τακτικής υποθέτω. Το λογότυπο του συνδυασμού ήταν πανέξυπνο και η τακτική του να μη σηκωθούν ιδιαίτερα οι τόνοι κοίμισε όλους τους ανταγωνιστικούς συνδυασμούς. Τα παραπάνω από μόνα τους δεν επαρκούν βέβαια για να κερδίσεις μια τόσο σκληρή αναμέτρηση, όπως είναι ο Δήμος της πρωτεύουσας ενός νομού, αλλά σου παρέχουν αναντίρρητα δυναμική, με σκοπό την απόκτηση του τόσο επιθυμητού σε αυτές τις περιπτώσεις «ρεύματος».
Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών από την άλλη, θεωρώ πως κάνει σαφές ότι το έλλειμμα μιας σοβαρής κεντροαριστερής πρότασης στη χώρα είναι πλέον φανερό. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλη την καθαρή νίκη του (όσο και να χτυπιούνται Σαμαράς, Βενιζέλος και Πρετεντέρης αυτό δεν αλλάζει) συνεχίζει να μην αποκτά την απαραίτητη δυναμική και να αποτελεί εν πολλοίς κόμμα διαμαρτυρίας. Επίσης, η ρητορική του σε πολλά θέματα δεν τον κάνει ελκυστικό σε μεγάλο μέρος των κεντροαριστερών ψηφοφόρων, οι οποίοι στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις πελαγοδρομούν μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΕΛΙΑΣ, (οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συνήθως) ΔΗΜΑΡ, (ελάχιστοι αυτοί τη φορά) νέων σχημάτων όπως το Ποτάμι και αποχής.
Η αναδιοργάνωση της κεντροαριστεράς λοιπόν αποτελεί σαφές πολιτικό και κοινωνικό ζητούμενο. Το πρόβλημα όμως είναι ότι προσκρούει στις φιλοδοξίες ανθρώπων που αρνούνται να εννοήσουν ότι αποτελούν βαρίδια και τροχοπέδες. Ο Νέρωνας του χώρου Ευάγγελος Βενιζέλος με περισσό θράσος απαιτεί να επανιδρύσει το χώρο, αφού πήγε το βασικό κόμμα αυτού στο 8%. Διάφορα μεγαλοστελέχη (αστείο ακούγεται αυτό πια…) αλλάζουν απόψεις και προσεγγίσεις πιο συχνά και από το χρώμα των μαλλιών της Lady Gaga, αναλόγως με το πού θεωρούν ότι «θα κάτσει η μπίλια» (ναι, για το Λοβέρδο λέω…). Οπαδοί του Παπανδρέου περιμένουν την επιστροφή του, στο πλαίσιο μιας μάλλον αποκαλυπτικής με θρησκευτικούς όρους προσέγγισης της πολιτικής. Ο συμπαθέστατος κ. Κουβέλης αρνήθηκε να συνεργαστεί προεκλογικά με τον οποιονδήποτε και το αποτέλεσμα φάνηκε στην κάλπη.
Η επαναδιατύπωση ενός σύγχρονου κεντροαριστερού αφηγήματος απαιτεί καθαρές κουβέντες και σύγχρονες προσεγγίσεις. Είναι απαραίτητο να καταδικάσει με σαφή τρόπο τις πολιτικές των εξυπηρετήσεων, του ρουσφετιού και του βολέματος των ημετέρων. Πολιτικές που αποτελούν το προπατορικό αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του 80 και που ο Σαμαράς εφαρμόζει σαν να μη πέρασε μια μέρα (ούτε καν η κρίση). Είναι αναγκαίο να ενταθεί το αίτημα για ενίσχυση θεσμών όπως ο ΑΣΕΠ, η ΔΙΑΥΓΕΙΑ και το Open Government, που τόσο λοιδορήθηκε από τους κομματικούς κοτζαμπάσηδες όλων των παρατάξεων. Είναι κρίσιμο να διατυπωθεί σαφώς πως ο στόχος δε θα είναι ένας ηττοπαθής «τρίτος πόλος», (αν ξεκινάς για να γίνεις τρίτος καταλήγεις ΔΗΜΑΡ) αλλά ένα πλειοψηφικό ρεύμα με σκοπό τον πρώτο λόγο σε κυβερνητική συνεργασία (δε χρειάζεται να εξηγήσουμε ότι οι μονοκομματικές κυβερνήσεις τελειώσανε).
Τα παραπάνω όμως δε γίνονται από ανθρώπους που ανδρώθηκαν σε ένα εξόχως αναξιοκρατικό σύστημα και φαντασιώνονται την επιστροφή του με το (όποτε γίνει) τέλος της κρίσης. Δεν είναι δυνατό να προωθηθούν από ανθρώπους, που πολέμησαν κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης στο παρελθόν, στο όνομα του λαού πάντα. Αποτέλεσμα θα υπάρχει μόνο αν επικοινωνηθεί σε νέους ανθρώπους, που βιώνουν είτε τη μετανάστευση είτε την ανεργία, το μήνυμα ότι η μόνη μελλοντική πατριωτική προσέγγιση είναι η αξιοκρατία και οι ίσες ευκαιρίες. Μόνο αν σταματήσει η εκνευριστική ανακύκλωση του ίδιου πολιτικού προσωπικού. Η ανάληψη βέβαια τέτοιων πρωτοβουλιών θέλει θάρρος, υπομονή, γερό στομάχι, προσεχτική επικοινωνιακή τακτική και ανάδειξη νέων ανθρώπων. Για τα τελευταία, ας σπεύσουμε να πάρουμε τη συμβουλή του νέου Δημάρχου, ως το Σεπτέμβρη βέβαια που θα έχει λίγο χρόνο πριν αναλάβει τα καθήκοντά του…